El milenarismo va a llegar

martes, 29 de junio de 2021

Da Morriña e o Festexo

 


Aínda que polo meu sangue corre ADN da Rúa de Bao, dende hai máis de dúas décadas son residente da avenida da Constitución, e créanme que nunca pensei que botaría tanto de menos as festas de verán. Faranse cargo de que non é cousa sinxela vivir onde vivimos durante a época estival, e moito menos durante a derradeira semana de xuño e a primeira quincena de xullo. Para eses días non queda outra que alugar un metafórico cuarto na casa a esa sorte de Mary Poppins que damos en chamar abnegación, por moi partidario que sexas destas datas, tal é o meu caso. Pouco se fala do mérito da veciñanza e o comercio desa arteria vital que é a “Calle Ancha”, que na súa meirande maioría, soporta con estoicismo fraternal máis de dúas semanas de atrancos no seu ritmo de vida.

Pois insisto, con todo, non agardaba eu botar de menos tantas cousas como botei o pasado ano de pandemia.

Quen podería pensar que se poden botar en falta ás atraccións de feira mailo seu dubidoso gusto musical? Quen nos seus cabais pode estrañar ao tipo do Saltamontes falando con sospeitoso entusiasmo dos cuiños que ascenden, descenden e rebotan? Quen pode sentir morriña por escoitar esas escandalosas bucinas, que anuncian o final dos cinco euros que custa unha viaxe, como se estiveramos a piques de recibir un bombardeo da Luftwaffe?


Culpable de todos os cargos, Señoría. Condéneme, porque o teño merecido.


Tal é o meu síndrome de abstinencia, que incluso creo que este ano soportaría con gusto os pintorescos costumes deses veciños pasaxeiros que conviven eses días no barrio, pois tamén forman parte das nosas festas.

Tiña a certeza de que había cousas que ia a estrañar. Sabía, por exemplo, que estrañaría esa disparatada mistura de arrecendos no ar; esa sinfonía de frituras variadas coas súas masas infernais e deliciosas elaboradas con fariñas baratas, obturadoras de arterias. Satánicas procesións de graxas saturadas escoltadas baixo palio polo arrecendo do algodón de azucre e da améndoa garapiñada. Patacas e churros somerxidos en aceites seculares; anacos de coco reseco e lambetadas ao aire libre tan veteranas que xa me saúdan cando paso.

Devezo por que volvan as alboradas; sentir o son dos grupos de gaitas e das bandas de música ateigando as rúas, e gustaría moito de ollar de novo a eses entrañables irmáns portugueses, coas súas caras e camisas vermellas e os pantalóns negros, batendo nos bombos ao solleiro, sen misericordia, suando a gota gorda. Saco desta ecuación ás tiradas excesivas de bombas de palenque, non por amolar ao fogueteiro, se non porque cada vez as vexo máis anacrónicas e molestas. Na descarga da pirotecnia, os fogos de artificio quedan absoltos desta condena, pois tamén se botan en falta.

Outra cousa que lembrarei con melancolía serán os postos de venda ambulante, onde paro a falar con xente xa coñecida co paso do tempo. Mercarlle a Su o tradicional anel das festas na de Fernando, o prateiro; charlar con César un anaco a ver como foi a venda do día anterior e prognosticar a do presente; levantarme o luns con media resaca a mercar a tradicional camiseta heavy, que despois porei máis ben pouco porque é un chisco excesiva e semella que a serigrafía este feita de mármore de Carrara.

Estraño tamén agardar con ansia o cartaz dos concertos para despois poñer o berro no ceo unha vez máis vez por que non hai rock. Pontificar e desexar por un breve intre poder ter voz na organización para que fagan caso dunha vez da miña sapiencia, e dean o dez por cento do que se emprega para contratar orquestras para un día de bandas. Porque é certo que de cultura tradicional imos moi ben, e iso é moi importante, pero hai outros mundos e tamén están aquí dentro.

Xa que non teño arrestos para lanzarme de cheo como outros anos á festa das peñas, non descarto polo menos cumprir dunha vez a eterna promesa que me fago, ano tras ano, de xuntar todos os minúsculos anacos de mocidade que quedan circulando perdidos polo meu interior, coller unha guitarra e lanzarme á cantar á peonil xunto a algún cómplice sen medo ao ridículo.

Agardo, por outra banda, que volvan ese par de noites, se hai sorte (non hai tanto eran seis de seis), nas que saes a dalo todo para festexar que son as túas festas; as nosas. Festexar o orgullo de ser boirés porque, a pesar de todo, somos xente afortunada de nacer onde nacemos.

Naturalmente, nesta vila sufrimos como calquera cidadán deste primeiro mundo cruel, egoísta, indecente e inxusto. Cando a vida viste os guantes de boxeo e se pon a repartir hostias coa dureza dun martelo pneumático, e ben certo que tanto ten onde esteas, pois os golpes doen igual. Mais non é o mesmo ter que chorar no medio dun erial que na beira do mar, onde as nosas bágoas volverán ao seu berce, xuntándose así con máis auga con sal, para nutrir a nosa ría e non ficar soas. Demos grazas de ser quen somos; de morar onde moramos.

Boirenses, festexemos que a nosa vida, ao contrario do que dixo Galeano sobre os Ninguén, aínda vale máis ca unha bala.



domingo, 27 de diciembre de 2020

Al final era inocente, desgraciados.

 

Al final Cake era inocente, desgraciados; como sus otros once compañeros; como Laura y Nuno; como Chus, Jota o Lorena; incluso un poco como los que nos encabronamos con el mundo y lo tomamos como algo personal; los que desde la primera noche en que se lo llevaron sabían que todo era mentira. Lo gritamos en galego, castellano y en cuantas lenguas fuera menester. En las calles, en las redes y en negro sobre blanco. No era el idioma empleado en la demanda el mayor de los problemas aquí; lo importante era el contenido en sí mismo.

Hoy, por fortuna, cierro con alegría y alivio un capítulo que se abrió cinco años atrás en un asqueroso montaje sobre el que me gustaría decir que no hay precedentes, pero mentiría solo en favor de una frase hecha: sobran en este estado en particular y en nuestro mundo civilizado en general, muestras de como se juega impunemente con la vida de personas como si de un teatro de marionetas se tratase.

Este 22 de diciembre la famosa Operación Jaro dirigida por la Audiencia Nacional, que hace cinco años abrió portadas de informativos y periódicos, quedó en una absolución total de los doce acusados pasando de puntillas por las paginas centrales.

Incluso un juez tan tradicionalmente beligerante con el independentismo como Guevara, se quedaba perplejo por momentos ante la debilidad argumental de la fiscalía, la de sus pruebas en la causa y los tan delatadores como ridículos titubeos de los testimonios de la acusación.

Muchxs, metidos o no en política, creíamos imposible que Cake fuera culpable de nada de lo que se le atribuía más allá de su militancia. Otros decidieron aguardar agazapados a ver que ocurría, no fuese a ser que el chaval al final estuviera metido en movidas y nos vaya a manchar el delantal, lo que no deja de ser un acto instintivo de protegerse no se sabe muy bien de qué. Los últimos optaron por el cómodo mantra de “si lo llevaron algo haría”, como si la justicia fuese algo mágico y etéreo y no un instrumento manejado por personas con intereses propios. Curiosamente a todos y cada uno de los citados (bueno, no, realmente a los últimos se la suda) nos une el alivio de que esto se termine por fin, aunque sea por causas distintas.

Tras cinco largos años que irónicamente casi se antojan un suspiro, los doce acusados se han liberado de una carga tan pesada como estigmatizante. No aguardéis ni descargos ni desagravios, no los habrá ni por parte del estado ni de aquellos medios que abrieron portadas e informativos con esa heroica operación anti terrorista (“La guardia civil asesta otro golpe al brazo político de Resistencia Galega” titulaba la web de La Voz al día siguiente, sentando cátedra de como se colabora para construir un engaño). La inmediatez del espectáculo no requiere de autocrítica, muy al contrario, sentaría un mal precedente en favor de cualquier argumento que pueda tener siquiera un ligero aroma a discrepancia contra este sistema mohoso.

Nos conviene ahora no olvidarnos con premura de todo esto, porque es bastante probable que aquellos tiempos vuelvan con más crudeza que nunca, pues todo en este mundo es susceptible de empeorar y, por desgracia, casi siempre ocurre cuando olvidamos el fin primordial que debería unirnos a todxs que no sea el jodido dinero, de unos presupuestos por ejemplo (que ganas le tengo a este tema, pero hoy no toca todavía, tiempo habrá).

Todavía hay unos chavales de Altsasua que llevan más de 1500 días en la cárcel por una pelea de borrachos; todavía hay un rapero (muy malo, pero eso da igual) exiliado por cantar y otro a punto de entrar en prisión… hay muchísima gente jodida injustamente por causas diversas todavía y tantísimo por hacer...

Y con todo, y a pesar de toda la cantidad de estiércol que ha llovido, no estamos peor en lo que a justicia social se refiere que hace dos años, y mejor estaríamos si arrimáramos un poco más más el hombro en la misma dirección (sin perder el sentido de la discrepancia, que hace buena falta) pero no, que va. Como siempre ha sido y siempre será: yo miro por mi culo y si tal, ya después si tengo tiempo, hago como que me importa todo mucho. Siempre hay un momento en el que todxs (algunos más otro menos, pero todos) somos así.

Al fin y al cabo, ya habrá tontos útiles que limpien el chapapote por otros.



domingo, 20 de diciembre de 2020

Días grises, pollinos y bulos en el Pequeño Wuhan

 

Otra semana más hemos amanecido con tonos grises en nuestro Pequeño WuHan, y es evidente que no hablo solo del tiempo. En días como los actuales una situación de puro e inocente costumbrismo matinal, como comprar un producto cualquiera, se puede convertir en un desagradable sainete. Permitid que os exponga lo que me sucedió esta semana en una teatral situación abreviada:


Peatonal del Pequeño WuHan, exterior, mañana desapacible y lluviosa.


- Buenas que tal, me das *****

- Si claro, y que ¿como lo llevas? -pregunta.

- Bien, aguantando, es lo que hay, básicamente. -contesté


Ahí el amigo se vino arriba rápido, pues teníamos algo de confianza y se conoce que se le suelta la lengua con la misma facilidad que a un servidor.


- No es lo que hay, lo que pasa es que la culpa de todo esto es de las televisiones y de las noticias inventadas por las corporaciones, y del gobierno que quiere instaurar el puto comunismo. (Más o menos, algo así, pero lo de “puto comunismo” fue literal)


En fin, cualquiera con un mínimo de conocimiento percibirá el sinsentido de esta curiosa afirmación. “Televisiones o corporaciones que quieren instaurar el comunismo” es casi como decir “Votante de Vox que lee a Saramago”, básicamente una quimera; un unicornio rosa; un tweet inteligente de Pablo Casado.


Yo, como paciencia tengo poca en este sentido, le contesté:


- Claro, entonces Alemania, Francia, Inglaterra o Italia también son comunistas… o EEUU, también comunista.

- ¿El presidente nuevo de EEUU? ¡Comunismo puro! Trump iba a destapar muchas cosas. Fíjate que incluso unos militares americanos firmaron un nosequé jurando proteger el país a toda costa ¿no ves las noticias? (¿¿Me acaba de decir no ves las noticias, el mismo que me acaba de hablar de noticias compradas?? Pues sí, me lo acaba de decir)


Le quise replicar que de los únicos militares sobre los que había escuchado hablar algo estos últimos días, era de esas momias retiradas del ejercito español que hablaban de fusilar a 26 millones de rojos pero, viendo que la charla no tenía otro recorrido que una inevitable confrontación mañanera, Bilbo y yo seguimos nuestro camino barriendo la disputa bajo la alfombra.

Pero, sinceramente, me quedé algo tocado. Primero porque una vez más corroboré que los ánimos siguen a flor de piel; segundo porque pude comprobar que donde menos te lo esperas salta la liebre del fake y tercero porque no acabo de tener claro si volveré a comprar dicho producto, al fin y al cabo tampoco me gusta tanto.

Es triste percatarse de como, incluso en tu propio pueblo, la táctica impuesta por la ultraderecha al más puro estilo nazi de Goebbels ha dado sus frutos sobradamente y se ha enquistado como un ultracuerpo en una buena parte de nuestra población, que ya de por sí venía bastante tocada de antes: baste recordar como la gente agotó el papel higiénico de los supermercados la primera semana del confinamiento. En mi intrascendente opinión, esto ocurrió por todas las veces que nos repitieron en todos los medios el mantra aquel de que en Venezuela no había papel del culo, y que con este gobierno íbamos camino de ser Venezuela (Venezuela, comunismo, Venezuela, comunismo… y una pizca de Eta que no falte)

Los más crédulos, y creo sinceramente que empleo un calificativo muy amable, picaron como auténticos pollinos. Aun hoy algunos siguen tirando de la celulosa que compraron en Marzo.


La difusión de este tipo de bulos (sobre todo de Vox, pero a los que tampoco el PP hace ningún asco) ha terminado por calar en buena parte de nuestra población, muy confundida ya por el exceso de escombro y ruido. Incluso uno mismo, que se tiene por alguien que discierne mínimamente, duda ya de si alguna de todas estas noticias será verdad, porque alguien tiene que ser responsable de algo en esta situación de mierda.

La culpa de este escenario demencial no es exclusiva de los políticos; también y muy especialmente es, una vez más, de los medios de comunicación que ya no se molestan en contrastar nada y tiran únicamente de lo que les interesa, que no es vender noticias, si no ganar (o no perder) anunciantes. Una verdadera lástima para una sociedad supuestamente moderna, que debería aspirar a un progreso intelectual y no solo económico, tener este cuarto poder mercenario. Nunca quisieron pensadores, solo consumidores.


Pero para que veamos hasta que punto es una pasada las trolas que nos han contado os enumero, como hizo Enrique Santiago hace unos días en el congreso, algunas de las primeras de ellas. El empacho de invents empezó con aquel informe australiano sobre la pandemia que al final era una mierda pinchada en un palo escrita por un contable pero que Casado se dedicó a exprimir durante una semana; otra fue decir que el Coletas era el culpable de la mortandad en las residencias (cuando las residencias fueron responsabilidad de cada comunidad); las imágenes de muertos en Lampedusa o las de Ecuador (ambas atribuidas falsamente a morgues españolas); aquel almacén de folios que corrió como la tinta por los grupos de wassap como un presunto almacén de EPIS que el gobierno escondía; aquella foto manipulada de los ataudes en Gran Vía… no os quiero comer la cabeza, pero hay decenas más. Ahora, ocho meses después, han sacado su verdadera cara medieval e inquisidora para cargar contra una ley tan necesaria como la de la eutanasia. Son la peor ralea de este estado y quien no lo quiera ver es, sin duda, o ciego o cómplice.


Y claro, con tanta confusión intencionadamente sembrada, al final te encuentras por la peatonal con la gente caminando con la nariz por fuera de la mascarilla, o convencida de que la vacuna es para controlarnos con un microchís. En definitiva, restan importancia al virus bajo la excusa de que todo es para tenernos controlados, mientras le dan su numero de teléfono, insisto, al Facebook, al Twitter e incluso a aquel príncipe nigeriano que necesitaba la ayuda de un buen occidental para sacar sus millones del país.


Tratan de confundirnos porque todavía tienen mucho que perder, pero muchísimo más que ganar. Han usado, usan y seguirán usando todos los contagios y las muertes que sean necesarias. Nada detendrá su empeño para llegar al poder de nuevo del modo que sea y hacer que los abundantes errores del actual ejecutivo parezcan ambrosía en nuestros lábios. Y lo habremos merecido, porque no damos para más.

Si Castelao me permite una pequeña y escatológica analogía diré que, nos meten una caca de conejo en la boca y nos cuentan que es un conguito y, aunque ni huela ni sepa igual, lo masticamos, lo tragamos y repetimos “es un conguito, que rico”.


Suspiren


domingo, 13 de diciembre de 2020

Becerros, mentiras y cribados masivos

 


Tenemos los ánimos sombríos, crispados y bajo mínimos en Boiro, nada extraño dadas las condiciones en las que nos encontramos. Hemos sido acogotados hasta tal punto, que la mayoría nos sentimos bajo una especie de cúpula depresiva en la que nos falta el aire; intentando buscar culpables, repartirnos los reproches entre los que menos han colaborado y los que más se han privado de socializar estos meses.

Vaya por delante que no soy un negacionista medio chiflado de esos que piensan que Gates y Soros o los ovnis reptilianos están tras todo esto, no. De hecho soy un ferviente defensor de la mascarilla, es más, creo que ha salvado más vidas estos últimos meses que las directamente afectadas por este cochino virus. Soy alguien que es perfectamente consciente de que las corporaciones no necesitan una vacuna para controlarnos. Para eso ya tienen nuestros teléfonos y sus putas aplicaciones para niños grandes; pero también soy una persona con un espíritu crítico de serie y creo que se han hecho y se están haciendo cosas rematadamente mal, especialmente desde Compostela.


Y digo Compostela porque supongo que será una desafortunada casualidad que casi la totalidad de los concellos con más restricciones hasta el momento sean mayoritariamente ajenos al gobierno de la Xunta. Sería ser demasiado suspicaz, seguro, pensar que el retraso del cribado en Boiro se deba a algún tipo de interés político espurio. Imagino que la demora desde que el día 23 se solicitó el cribado por escrito (dice el alcalde que por teléfono fue imposible) hasta que se concedió, poco tendrá que ver con el signo político del Concello y más con algún tipo de problema burocrático, de falta de recursos de la administración o, hilando más fino, incluso esa habitual costumbre del Team Feijoo llamada silencio administrativo. A ver si me voy a tener que poner un cucurucho de papel de aluminio en la cabeza, pues todos sabemos que Ribeira es más importante que Boiro desde siempre, y hay que priorizarla. Más importante y más afín, porqué no decirlo.

Será cosa mía incluso que me haya parecido percibir algún movimiento oportunista en algún miembro de la corporación boirense de cara a un futuro próximo, pero esta es otra historia que abordaremos cuando me toque otro ataque lisérgico.

No, amigas y amigos, no quiero parecer el viejo zumbado de cuarto milenio hablando de Iluminatis y conspiraciones en la sombra, pero me gustaría saber más datos empíricos como, por ejemplo, de donde vienen realmente los contagios.

Hay mucho becerro en nuestras terrazas; trilobites que se piensan que el bar es un lugar mágico y maravilloso en donde las mascarillas no son necesarias y que se ponen a fumar con su par de huevos en la propia mesa, pasándose las normas y la sensibilidad de los demás por el forro. Pero el caso es que en el cribado de la hostelería (en el que participó un 90% del total) solo aparecieron dos casos. O sea que, en principio y a pesar de la irresponsabilidad de unos cuantos, no parece ser el foco principal al que mucha gente hecha la culpa a diario. Y en lo que respecta al cribado masivo (por lo visto el más participativo de toda Galicia) treinta asintomáticos, siendo bastantes, tampoco parece que sean tan determinantes. Aparecerán seguro se hagan las pruebas donde se hagan.

Sinceramente creo que el pueblo, ya que tiene que estar sujeto a estas restricciones sin precedentes, tiene también derecho a conocer el resultado del cribado realizado en las empresas. Ese hermetismo casi sacrosanto, al que ya se nos tiene acostumbrados, solo nos lleva a pensar que “el que calla otorga” en lugar de arrojar luz sobre un asunto que nos afecta a todxs. Para mí este punto no es discutible y habría que exigir al Sergas que cante claro. Si todo va bien, estupendo, miel sobre hojuelas y a seguir currando. Si no, habrá que tomar medidas; al fin y al cabo hay “millo no hórreo” y tampoco sería el fin del mundo tener que parar una semana la producción para ayudarnos a reducir la curva; sobran empresas en la península sin estar en máximo nivel de alerta, pero no; como siempre en Boiro; derecho de pernada.


Hemos de soportar con estoicidad titulares como “Boiro arrastra al Barbanza a los peores datos de la segunda ola”, sin tan siquiera saber la causa, porque estoy seguro que estos días todo el Barbanza sale a la calle del mismo modo que nosotros lo hacemos. Y claro, ni una sola mención, ni una maldita palabra sobre “esas empresas de las que usted me habla”.


No soy periodista ni tampoco el justiciero enmascarado; es más, me fastidia que por no callarme lo que pienso, lo que muchxs piensan, parece que le tenga manía cerval a una serie de gente, y de verdad que no es así. El que me conoce sabe que me gusta llevarme bien con todo el mundo desde siempre, pero lo que me jode es que sigamos teniendo normas para unos sí y para otros depende. Tengo la fortuna de no rendir pleitesía a nadie más que a mi mamá y a mi pareja y a veces no me callo ni con ellas.

Mis datos pueden ser imprecisos, igual que los tuyos, pero al menos están fundamentados mínimamente y no los maquillo a mi antojo. ¿Tenemos una crisis? Por supuesto, pero dennos mas datos y nos quedaremos más tranquilos. A mí no me duelen prendas en rectificar lo que sea menester, y no tendré así necesidad de molestarme en perder mi tiempo en escribir estas palabras en lugar de dedicarme a una historia de ficción. Hay muchxs obrerxs perdiendo dinero ahora mismo en Boiro así que no tergiversen los hechos, no nos vacilen y cuenten todo lo que haya que contar. No insulten nuestra demostrada capacidad de soportarles.

miércoles, 20 de mayo de 2020

Novela de Confinamiento - Capitulo 43


43



- Ma... ¿Ma? ¿Que ocurre?

Darya se encontró a su madre y su abuela sentadas y cogidas de la mano cerca del fuego de la cocina. Tenían los rostros níveos, pero no parecía ser por el aumento del frío de un invierno que ya apretaba pero todavía no ahogaba.
Un ambiente enrarecido planeaba sobre la estancia.
La última vez que lo recordaba tan triste y lúgubre había sido en la muerte del abuelo, hacía ya tres años. Aquellos habían sido días difíciles. Darya nunca había vivido un hecho luctuoso como ese, pero las tres se habían recuperado del mazazo emocional y consiguieron reponerse razonablemente rápido, gracias en parte al carácter alegre de la niña.

- Hija mía, el Macedonio ha tomado Susa y los rumores dicen que se dirige hacia aquí.

El Macedonio.
Había oído hablar de él los últimos tiempos por todas partes, pero muy especialmente en la escuela. A veces escuchaba las conversaciones de los maestros entre si sobre ese hombre y sus grandes gestas. Se llamaba Alejandro y decían que era tan joven como audaz. Era rey de Macedonia, Grecia y muy reciente faraón de Egipto tras expulsar a los propios persas del país y, al parecer, todo ese poder resultaba no ser suficiente. Llevaba batallando en territorio persa al menos tres años y todo apuntaba a que no se detendría.
Las ofensas, más tarde o más temprano, terminan por volverse contra unole contó el rector en una ocasión a propósito del tema.
Darya escuchó de labios de su abuelo la historia del violento periplo de los persas por tierras helenas no hacía tantos años atrás y la injerencia de su política en las vidas de los ciudadanos griegos. De ahí una de las causas, o excusas, de la ambición de conquista de Alejandro. Hacía pocas semanas que en Babilonia habían recibido al Macedonio sin dar batalla y con los honores que rendirían al rey Dario, el actual monarca persa huido y derrotado en la última contienda y, aunque mucha gente en la ciudad pensaba que en Persépolis podría ocurrir algo parecido y no correr la sangre, el rector había advertido a Essié esa misma mañana:

- En Susa hubo batalla, y no es más que una ciudad burocrática. Esta es la capital del imperio y no estaría yo muy seguro de que el Macedonio la vaya a respetar. Creo que debemos partir cuanto antes; mis informantes dicen que en pocas jornadas el ejercito heleno estará aquí.
- ¿Y no puedes hacer nada para evitarlo? Este es el hogar de mi familia y no queremos abandonarlo. Estoy segura de que tienes suficiente poder para llegar hasta Alejandro y convencerlo de algún modo. -le dijo Essié casi en tono imperativo.
- Essié, nosotros no intervenimos en la vida de los hombres. Ya lo sabes. Nos cambiaremos de ciudad y de imperio si es preciso, y vosotras deberíais acompañarnos. Siempre estaréis a salvo con nosotros. Es cierto que no os puedo obligar, pero sería lo más conveniente. Nuestra obligación es continuar con las enseñanzas de nuestros alumnos en otro lugar más seguro. Así ha sido siempre desde que estamos aquí y así seguirá siendo.
- ¿Y que sucederá con Atal? -preguntó ella con una honda imprimación de tristeza en su voz.
- Su futuro está sujeto a los designios del destino. Debemos confiar en que, tarde o temprano, lo devuelva a nuestro lado.




miércoles, 13 de mayo de 2020

Novela de Confinamiento - capítulo 42

42


El conservador Fugazzi se contorsionaba lo máximo que podía para observar el espectáculo tras el escenario del teatro sin ser visto por el público, mientras no dejaba de pensar y hablar consigo mismo. Afortunadamente, el dolor que hasta hacía bien poco sentía en las mandíbulas a causa de la tensión comenzaba a disiparse. La cosa no podría ir mejor. Bueno, quizá si. Sin duda había que mejorar los pocos trucos en los que Dédalo no utilizaba su poder de una u otra forma. Puede que fuese ponderable gastarse un poco más de dinero, si la cosa iba como prometía, en algún artificio de calidad que diese un poco más de variedad al espectáculo. Pero lo más que más le había quitado el sueño las últimas noches, estaba sucediendo ante sus ojos sin ningún problema aparente. Aun más, era magnífico. Y no únicamente porque Iván lograra mantener la calma y desarrollase los números como habían previsto, no. Lo más increíble era como se había metido dentro el personaje, la manera en que dramatizaba cada palabra y cada movimiento de Dédalo. El modo en que personificaba el aura oscura y misteriosa del mago, como si realmente no fuese alguien de este mundo o de este tiempo, era totalmente místico; casi mesiánico. Estaba seduciendo al público a su antojo, eso lo podía ver perfectamente tras la cortina: aquellas caras eran de asombro, en menor o mayor medida, pero eran puro asombro e incredulidad. ¿Cómo no iban a serlo?, pensó Leo. Ahora estaba levantando a una persona del público en el aire. ¡Observa la cara que pone la muchacha!, se dijo. Se nota que no es un gancho, ¡tiene que notarse por fuerza!
El conservador pensó que todas las discusiones con el director del museo por su aparente inactividad tras la remodelación habían valido la pena. En poco tiempo Iván no lo necesitaría más. Posiblemente ya no lo necesitase ahora y era él mismo el que se obstinaba en cerrar el círculo para poder apartarse de esta historia increíble y dejar que su auténtico protagonista continuase su rumbo con otra compañía infinitamente más provechosa que la suya. Mucho había ganado ya con esta aventura, sobre todo espiritualmente, y sentía que, en parte, había saldado la deuda con su amigo. Quizá fuese este el momento de izar las velas y buscar un nuevo rumbo para su nave.

Un gran estruendo lo sacó de sus pensamientos. El teatro entero se agitaba en una enorme ovación. La función había llegado a su fin y al él le había pillado divagando, pero no lo preocupaba demasiado. Había visto más que suficiente. Se acercó al lado izquierdo del escenario y desde allí pudo ver a Iván recibiendo el reconocimiento del público, prácticamente inmóvil y sereno, llevando el personaje consigo hasta el último término. Finalmente levantó levemente una mano en señal de agradecimiento y dejo escapar algo parecido a una sonrisa antes de acercarse hasta donde estaba el conservador y desaparecer de la vista del público. Al llegar a su lado, Leo pudo comprobar que su amigo estaba tan empapado en sudor que del final de su barba manaba un pequeño arroyo. Aun así, no le importó felicitarle con un abrazo que cortaría la respiración a cualquiera que no estuviese acostumbrado.


  • Vamos a tener que hacer algunos cambios en el vestuario si no queremos que un día de estos me de un golpe de calor–dijo Iván resoplando mientras se quitaba la cazadora y el gorro-, por lo demás todo ha ido bastante bien ¿no?
  • Mejor que bien, diría yo.
  • Estupendo, enseguida hablamos, pero primero se amable y dame una botella de agua antes de que me desmaye aquí mismo.


martes, 12 de mayo de 2020

Novela de Confinamiento - capítulo 41


41


Seis meses después

Katy se removía nerviosa en su butaca reservada en tercera fila. Hubiera preferido estar entre bambalinas, echando una mano a Leo e Iván, pero hoy era el gran día, el debut sobre un escenario de primer nivel. Aquel conocido teatro capitalino se había abarrotado de gente ansiosa por ver a ese misterioso personaje surgido de las entrañas de Internet, y alguien debía comprobar en primera persona como reaccionaba el público ante el espectáculo. Por el momento la cosa no iba nada mal, y ni siquiera había comenzado. El bullicio y la emoción en el patio de butacas eran palpables. A su alrededor podía comprobar como un público variopinto, de todas las franjas de edad y clase social, aguardaba expectante para observar en directo los trucos de Dédalo y acreditar con sus propios ojos si lo que habían visto en las pantallas de sus ordenadores era tan espectacular como parecía.
Se pellizcó la pierna inconscientemente. Llevaba pellizcándose desde el día en que Iván la hizo flotar en el despacho del museo, pero ahora que tenía la certeza de que aquello no era un sueño (porque de serlo, estaba siendo muy largo) le había quedado ese pequeño “tic” para recordarse que lo que estaba viviendo era real. Esperaba que con el tiempo desapareciese, pero temía que hubiese llegado para quedarse y hacer callo.
A veces se preguntaba cosas extrañas: ¿y si hubiera entrado en coma en algún momento sin darse cuenta? Quizá por un accidente bajando las escaleras del hotel, o que el tren que la llevó hasta Lugo descarrilase y ella ahora estuviese viviendo una fantasía. De ser así, todo tendría mucho más sentido que ver a su recuperada pareja romper la ley de la gravedad a su antojo. Pero el dolor de la pierna no mentía: si aquello no era el mundo real se le parecía mucho y, francamente, le gustaba mucho más que el que conocía antes.
Fue sumida entre estas reflexiones un tanto atípicas, cuando la luz del patio de butacas se apagó y comenzó a sonar aquella música melancólica y misteriosa, ya tan familiar, que habían escogido cuidadosamente entre los dos después de tantas noches devanándose los sesos. Katy estaba muy orgullosa de lo que habían logrado durante aquellos días de trabajo extenuante. Sin más ayudas que el mecenazgo de Leo y algún asesoramiento puntual de amigos comunes con tentáculos en el mundo del espectáculo, habían montado un número que en los numerosos ensayos intensivos a los que se sometieron las últimas semanas parecía funcionar a la perfección aunque, para ser justa, había que dar las gracias también a los conocimientos de los recién llegados Adolfo y Tino.
Adolfo era uno de los más antiguos amigos de Iván en Lugo; compañero de instituto y de noches interminables, destacaba como técnico de imagen y sonido, y no dudaron en contratarlo para las primeras actuaciones con la opción de continuar indefinidamente si todo iba bien. Tino era su segundo en las luces, introvertido y fumador compulsivo. Aparte de realizar su trabajo correctamente solo debían cumplir una exigencia: ni preguntar ni curiosear sobre los secretos del ilusionista. El crescendo en la música la sacó de nuevo de sus pensamientos. El espectáculo comenzaba.

Dédalo apareció caminando por el lado izquierdo del escenario. Un foco dirigido por Tino lo seguía allá donde iba. Vestía su habitual atuendo negro con gorra, gafas del mismo color y sus zapatillas rojas. Se situó en el centro de la escena y se mantuvo quieto unos segundos dejando que el público se subyugase a la música, acumulando así un poco más de expectación. A continuación, a una señal ya marcada, el técnico bajó el volumen de manera considerable hasta dejar la melodía en un segundo plano. Entonces Dédalo se dirigió al público por primera vez, provocando un leve murmullo, y comenzó a hablar en un tono grave pero tranquilo:
“El homo sapiens. Ese animal maravilloso y terrible. Ese creador de ingenios y segador de vidas, capaz de la mayor de las proezas y la peor de las bajezas, se ha olvidado de lo que un día, seguramente hace miles de años, llegó a sentir en su interior. Ha olvidado que hay mucho más en la tierra prestada que habitamos de lo que nuestros desentrenados ojos pueden percibir. Esta noche entre todos vamos a intentar recuperar algo de aquella esencia mística y perdida. Vamos a olvidarnos, por un instante al menos, de nuestros problemas, de nuestros trabajos y de nuestros desvelos”. Entonces Dédalo comenzó a caminar hacia el borde del escenario sin dejar de hablar, incluso buscando las miradas de la gente: “Vamos a olvidarnos por un instante de las facturas, de las obligaciones impuestas por otros, de las injusticias…” Calculadamente llegó al borde del escenario, lo sobrepasó y continuó su camino por el aire, a la altura misma de las cabezas del atónito público por el pasillo central del teatro. Las horas de extenuantes ensayos habían dado su fruto pues Iván caminaba igual que si lo hiciera sobre el firme. “Olvidémonos de las presiones innecesarias y prestemos atención a lo que realmente somos” Dédalo seguía su camino pausado pero constante hacía el principio de la sala. Mucha gente de las filas pegadas al pasillo central movían las manos por debajo del mago para cerciorarse de que no había nada sobre lo que se pudiese sostener, aunque hacía solo unos minutos que ellos mismos habían llegado a sus asientos recorriendo ese mismo camino. Al llegar a la altura final descendió hasta pisar el suelo. Se dio la vuelta hacia el escenario y volvió a hablar dirigiéndose al público mientras caminaba lentamente. “Esta noche veréis cosas que os pueden sorprender…” dijo mientras hacía aparecer una baraja de cartas en sus manos y la arrojaba al aire para capturar los cuatro ases al vuelo, “…y veréis cosas que sin duda os costará comprender”. En ese momento el mago, que ya estaba en el centro del patio de butacas, se elevó, esta vez mucho más alto, sobre el suelo del teatro y quedó suspendido a la altura de los palcos, con los brazos extendidos y la vista fija en el techo, en aquella posición que ya había hecho suya.
A Katy se le erizó el vello de la nuca al contemplar las caras de pasmo del público y el silencio solo perturbado por la música de fondo. De repente, el teatro entero se sacudió el pasmo y rompió en un sonoro aplauso que era más propio del final de un espectáculo que del principio. Ella sonrió emocionada uniéndose a la ovación.