Aínda que polo meu sangue corre ADN da Rúa de Bao, dende hai máis de dúas décadas son residente da avenida da Constitución, e créanme que nunca pensei que botaría tanto de menos as festas de verán. Faranse cargo de que non é cousa sinxela vivir onde vivimos durante a época estival, e moito menos durante a derradeira semana de xuño e a primeira quincena de xullo. Para eses días non queda outra que alugar un metafórico cuarto na casa a esa sorte de Mary Poppins que damos en chamar abnegación, por moi partidario que sexas destas datas, tal é o meu caso. Pouco se fala do mérito da veciñanza e o comercio desa arteria vital que é a “Calle Ancha”, que na súa meirande maioría, soporta con estoicismo fraternal máis de dúas semanas de atrancos no seu ritmo de vida.
Pois insisto, con todo, non agardaba eu botar de menos tantas cousas como botei o pasado ano de pandemia.
Quen podería pensar que se poden botar en falta ás atraccións de feira mailo seu dubidoso gusto musical? Quen nos seus cabais pode estrañar ao tipo do Saltamontes falando con sospeitoso entusiasmo dos cuiños que ascenden, descenden e rebotan? Quen pode sentir morriña por escoitar esas escandalosas bucinas, que anuncian o final dos cinco euros que custa unha viaxe, como se estiveramos a piques de recibir un bombardeo da Luftwaffe?
Culpable de todos os cargos, Señoría. Condéneme, porque o teño merecido.
Tal é o meu síndrome de abstinencia, que incluso creo que este ano soportaría con gusto os pintorescos costumes deses veciños pasaxeiros que conviven eses días no barrio, pois tamén forman parte das nosas festas.
Tiña a certeza de que había cousas que ia a estrañar. Sabía, por exemplo, que estrañaría esa disparatada mistura de arrecendos no ar; esa sinfonía de frituras variadas coas súas masas infernais e deliciosas elaboradas con fariñas baratas, obturadoras de arterias. Satánicas procesións de graxas saturadas escoltadas baixo palio polo arrecendo do algodón de azucre e da améndoa garapiñada. Patacas e churros somerxidos en aceites seculares; anacos de coco reseco e lambetadas ao aire libre tan veteranas que xa me saúdan cando paso.
Devezo por que volvan as alboradas; sentir o son dos grupos de gaitas e das bandas de música ateigando as rúas, e gustaría moito de ollar de novo a eses entrañables irmáns portugueses, coas súas caras e camisas vermellas e os pantalóns negros, batendo nos bombos ao solleiro, sen misericordia, suando a gota gorda. Saco desta ecuación ás tiradas excesivas de bombas de palenque, non por amolar ao fogueteiro, se non porque cada vez as vexo máis anacrónicas e molestas. Na descarga da pirotecnia, os fogos de artificio quedan absoltos desta condena, pois tamén se botan en falta.
Outra cousa que lembrarei con melancolía serán os postos de venda ambulante, onde paro a falar con xente xa coñecida co paso do tempo. Mercarlle a Su o tradicional anel das festas na de Fernando, o prateiro; charlar con César un anaco a ver como foi a venda do día anterior e prognosticar a do presente; levantarme o luns con media resaca a mercar a tradicional camiseta heavy, que despois porei máis ben pouco porque é un chisco excesiva e semella que a serigrafía este feita de mármore de Carrara.
Estraño tamén agardar con ansia o cartaz dos concertos para despois poñer o berro no ceo unha vez máis vez por que non hai rock. Pontificar e desexar por un breve intre poder ter voz na organización para que fagan caso dunha vez da miña sapiencia, e dean o dez por cento do que se emprega para contratar orquestras para un día de bandas. Porque é certo que de cultura tradicional imos moi ben, e iso é moi importante, pero hai outros mundos e tamén están aquí dentro.
Xa que non teño arrestos para lanzarme de cheo como outros anos á festa das peñas, non descarto polo menos cumprir dunha vez a eterna promesa que me fago, ano tras ano, de xuntar todos os minúsculos anacos de mocidade que quedan circulando perdidos polo meu interior, coller unha guitarra e lanzarme á cantar á peonil xunto a algún cómplice sen medo ao ridículo.
Agardo, por outra banda, que volvan ese par de noites, se hai sorte (non hai tanto eran seis de seis), nas que saes a dalo todo para festexar que son as túas festas; as nosas. Festexar o orgullo de ser boirés porque, a pesar de todo, somos xente afortunada de nacer onde nacemos.
Naturalmente, nesta vila sufrimos como calquera cidadán deste primeiro mundo cruel, egoísta, indecente e inxusto. Cando a vida viste os guantes de boxeo e se pon a repartir hostias coa dureza dun martelo pneumático, e ben certo que tanto ten onde esteas, pois os golpes doen igual. Mais non é o mesmo ter que chorar no medio dun erial que na beira do mar, onde as nosas bágoas volverán ao seu berce, xuntándose así con máis auga con sal, para nutrir a nosa ría e non ficar soas. Demos grazas de ser quen somos; de morar onde moramos.
Boirenses, festexemos que a nosa vida, ao contrario do que dixo Galeano sobre os Ninguén, aínda vale máis ca unha bala.